ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΣΥΣΚΕΨΗ 09-02-2020
ΕΙΣΗΓΗΣΗ
Εκ μέρους του ΔΣ της ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ σας ευχόμαστε Χρόνια πολλά και Καλή χρονιά, με πολλές ευχές για υγεία, δημιουργία για εσάς και τα παιδιά σας.
Ως Ομοσπονδία πρόσφατα και στο συνέδριο μας συζητήσαμε την κατάσταση στα σχολεία μας, την δράση μας, την πείρα από τους αγώνες των Ενώσεων και των Συλλόγων. Εκτιμήσαμε ότι είναι επιτακτική ανάγκη η συνέχιση του αγώνα για αυτό το σχολείο, που αρμόζει και αξίζει στα παιδιά όλης της χώρας. Γονείς, μαθητές εκπαιδευτικοί με ακόμα μεγαλύτερη ετοιμότητα και αποφασιστικότητα να μπούμε εμπόδιο στα σχέδια της Κυβέρνησης να εμποδίσουμε το «νέο σχολείο» που ετοιμάζουν, συνεχίζοντας την διεκδίκηση και τον αγώνα για σχολείο και ζωή με δικαιώματα.
Όλο το προηγούμενο διάστημα θέσαμε στο κέντρο της προσοχής των Ενώσεων και των Συλλόγων γονέων τη διεκδίκηση για την αντιμετώπιση της κατάστασης στα σχολεία. Συζητήσαμε με ποιον τρόπο οι Σύλλογοι και οι Ενώσεις πρέπει να λειτουργούν καθώς και τα νεοεκλεγμένα όργανα και οι εκπρόσωποι να γνωρίζουν την λειτουργία των επιτροπών, τις διαδικασίες σε σχέση με την χρηματοδότηση και τους στόχους διεκδίκησης. Σαφώς δίνουμε μεγάλη βάση στην λειτουργία τους αφού οι Σύλλογοι αποτελούν τον πυρήνα του γονεϊκού κινήματος. Προσπαθήσαμε στις περιφερειακές και στις ΓΣ των Ενώσεων να συζητήσουμε ώστε να υπάρχει στροφή στην δράση και στις εκδηλώσεις των συλλογών Γονέων, βάζοντας στο επίκεντρο της προσοχής της κάθε Ένωσης – που είναι και ο κρίκος μεταξύ των Συλλόγων και της Ομοσπονδίας – την διεκδίκηση στην πράξη και όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, για ότι ζήτημα αφόρα τους συλλόγους π.χ. κενά, λειτουργία ολοημέρων, καθαριότητα, δωρεάν σχολικές εκδρομές, δαπάνες από τις σχολικές επιτροπές κ.λ.π.. Θετικά
εκτιμάμε τις πρωτοβουλίες των Ενώσεων του Βορείου Τομέα και του Περιστερίου για κινητοποίηση στο Υπουργείο το προηγούμενο διάστημα.
Θέλουμε σήμερα λοιπόν να συζητήσουμε πως θα αναβαθμίσουμε το ρόλο των συλλόγων, πόσο καλύτερη και με πιο ποιοτικά χαρακτηριστικά θα γίνει η συνεργασία των Ενώσεων με τους Συλλόγους καθώς και με όλη τη σχολική κοινότητα συμπεριλαμβανόμενου των εκπαιδευτικών και μαθητών.
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΙΑ;
Με βάση τα οξυμένα προβλήματα που συνεχίζονται στην εκπαίδευση, υπάρχει αναγκαιότητα μαζικής συμμέτοχης για να αποτρέψουμε το σχολείο και το μέλλον που ετοιμάζουν για τα παιδιά μας με στόχο για το σχολείο που θέλουμε και έχουν ανάγκη τα παιδιά μας. Ποιο είναι το κύριο, το βασικό που προβληματίζει σήμερα το μυαλό των γονιών;
Αυτό που απασχολεί τους γονείς που συμμετέχουν στους συλλόγους αλλά και αυτούς που δεν συμμετέχουν είναι πως θα βοηθήσουν τα παιδιά τους να μορφωθούν, να αποκτήσουν γνώση, για αν σπουδάσουν και να έχουν αύριο μια αξιοπρεπή εργασία, να μπορεί να τους εξασφαλίσει ένα βασικό βιοτικό επίπεδο, να ζήσουν καλύτερα από αυτούς.
Το παραπάνω μας δίνει την δυνατότητα να ανατρέψουμε την σημερινή αδιέξοδη λογική που επικρατεί στους περισσότερους Συλλόγους Γονέων και στο επίκεντρο της συζήτησης λοιπόν και να είναι το ερώτημα «Τι χαρακτήρα θέλουμε να έχει ο σύλλογος Γονέων;» και αυτό λαμβάνοντας υπόψη ότι οι γονείς έχουν διαφορετικές αφετηρίες και αντιλήψεις. Χρειάζεται να βγάλουμε σήμερα συμπεράσματα στο πόσο καλύτερα θα ενεργοποιήσουμε και εμείς ως Διοικητικά Συμβούλια το σύνολο των γονιών. Έχει αξία σήμερα να κάνουμε ζωντανή κουβέντα για το ζήτημα αυτό από την εμπειρία μας.
Είναι θετικό γιατί φέτος περισσότεροι Σύλλογοι Γονέων, προφανώς υπό την πίεση των προβλημάτων στα σχολεία τους, ξεπερνούν τη λογική της διαχείρισης, τη λογική «έτσι είναι τα πράγματα, ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε μέσα, στο σχολείο» και βάζουν στο επίκεντρο τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών. Επίσης παρόλες τις αδυναμίες, τις δυσκολίες μας, στη δράση μας υπάρχουν Σύλλογοι Σχολείων και Ενώσεων που δραστηριοποιούνται αγωνίζονται διεκδικούν, τόσο για τις δομές όσο και για το περιεχόμενο της μόρφωσης. Έχουμε εμπειρία το προηγούμενο διάστημα από τις Ενώσεις της Δυτικής Αθήνας με τις πολύμορφες εκδηλώσεις για το ΧΥΤΑ, για τα Καζάνια στο Πέραμα, την εκδήλωση συλλόγων γυναικών Διονύσου όπου συμμετείχαν οι Ενώσεις Διονύσου και Κηφισιάς με ιδιαίτερα μεγάλη συμμετοχή, η ‘Ένωση Μαραθώνα εκδήλωση για το Γραμματικό, η κινητοποίηση – συναυλία των Μουσικών & Καλλιτεχνικών Σχολείων στο Σύνταγμα κ.α..
Θέλουμε τέτοιες περιπτώσεις Συλλόγων Γονέων να πολλαπλασιαστούν γιατί δείχνουν στην πράξη και αναδεικνύουν ότι «τίποτα το ανθρώπινο δεν μας είναι ξένο» και δεν αφήνουν τα παιδιά τους έρμαιο των αντιδραστικών προτύπων και αξιών «του κοιτώ την πάρτη μου» όπως προβάλλονται από χίλιες δυο πλευρές σήμερα. Συνάδελφοι ακόμα έχει αξία και η συζήτηση που γίνεται στα ΔΣ ακόμα κι οι διαφωνίες γιατί όπως προαναφέρθηκε καθένας μας ξεκινά από άλλη αφετηρία, πως δηλαδή αυτή η συζήτηση γίνεται γόνιμη και δημιουργική ώστε να γινόμαστε πιο ικανοί και ενιαία να αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα. Σε αυτό βοηθά η ενεργή συμμετοχή των αντιπροσώπων της Ένωσης στην οργάνωση πρωτοβουλιών σε κάθε σύλλογο.
Φυσικά, αυτές οι πρωτοβουλίες προϋποθέτουν γνώση για το που πρέπει να στραφούν οι διεκδικήσεις, κάτι που δεν είναι πάντα δεδομένο και για όλους τους Συλλόγους Γονέων. Εκτιμήσαμε ότι το ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ βοήθησε και προσανατόλισε προς αυτήν την κατεύθυνση και συλλόγους και Ενώσεις. Για παράδειγμα είναι σημαντικό ότι σε πολλούς Συλλόγους παίρνονται αποφάσεις που απαντούν στην αντίληψη «να βάλλουμε το χέρι στην τσέπη να είναι για το καλό των παιδιών μας» αντίληψη που ακόμα και μέσα στα χρόνια της κρίσης υπάρχει εκφράζοντας μειωμένες απαιτήσεις, όπως ΔΣ 3ου , 7ου , 10ου Λυκείου Περιστερίου όπου διεκδίκησαν κτηριακές παρεμβάσεις καθώς και κάλυψη κενών, η Ένωση Αγίας Παρασκευής που διεκδίκησε και κατάφερε την πρωτοβουλία του
Δήμου προκειμένου να εξασφαλιστεί κτίριο για την εγκατάσταση, η Ένωση Κηφισιάς που κατάφερε τη μεταστέγαση νηπιαγωγείου σε νέο κατάλληλο κτίριο κ.α..
Για αυτό σήμερα ξανακουβεντιάζουμε το θέμα έτσι ώστε στην πράξη να μπλοκάρουμε την αντίληψη που υπάρχει σε μεγάλη πλειοψηφία των Συλλόγων και των Ενώσεων να «βάζουν το χέρι στην τσέπη» και από ταμείο του ΔΣ, να αγχώνονται και να κάνουν μια σειρά από εκδηλώσεις για να αυξήσουν το ταμείο κ.λ.π. ώστε να καλυφθούν ανάγκες της σχολικής κοινότητας.
Συναντάμε: α) σε Δήμους να έχει παγιωθεί η παραπάνω λογική με ευθύνη των Δημοτικών Αρχών αλλά και διευθυντών και κάτω από την συναίνεση των Ενώσεων και των εκπροσώπων τους στις επιτροπές του εκάστοτε Δήμου. Το έχουμε συζητήσει πολλές φορές, τόσο στα συνέδρια μας όσο και σε κατά τόπους περιφερικές συναντήσεις την «απαίτηση» να πληρώνουν οι γονείς για τις φωτοτυπίες, για τα υλικά του ολοήμερου, για τα παιχνίδια και τα υλικά του νηπιαγωγείου, για τα αναλώσιμα των εργαστηρίων, για τις επισκευές των υπολογιστών, για να αποκτήσει το σχολείο βιβλιοθήκη, για αθλητικό υλικό, για πρόσληψη τραπεζοκόμου κ.λ.π. ή ακόμα για πολιτιστικές δράσεις μέσα στο σχολείο. Υπάρχουν περιπτώσεις ενοικιάσεις αιθουσών σχολείων ή χρήσης φωτοβολταϊκών από στις σχολικές επιτροπές όπου βάζουν στην διαδικασία και τους συλλόγους για εξεύρεση «πελατών» ή «χορηγών».
β) και το πιο σημαντικό, νεοκλεγμένα όργανα και εκπρόσωποι να μην γνωρίζουν την λειτουργία των επιτροπών τις διαδικασίες σε σχέση με την χρηματοδότησης και τι να διεκδικήσουν και να «θεωρούν» την παραπάνω κατάσταση παγιωμένη και απόλυτα «φυσιολογική».
Χρειάζεται συνεχίσουμε την συζήτηση για τις δραστηριότητες στα σχολεία με ευθύνη του κράτους, των Δήμων και αυτό να το διεκδικήσει κάθε Ένωση σε κάθε Δήμο. Φάνηκε ακόμα πιο έντονα ότι λόγο της υποχρηματοδότησης και της ανάγκης για άμεση λύση, ενώ σε επίπεδο Ομοσπονδίας διεκδικούμε την χρηματοδότηση βάσει των αναγκών μας, αυτό στο επίπεδο των συλλόγων «χάνεται» μπροστά στην ανάγκη της άμεσης λύσης, της περπατημένης οδού ή ακόμα και της αντίληψης «ότι δεν πρόκειται να καταφέρουμε κάτι» οπότε ας δώσουμε λύση εμείς οι γονείς.
Επίσης, συνάδελφοι χρειάζεται να παρακολουθούμε από πλευράς μας την σωστή λειτουργία των Επιτροπών των Δήμων όπως:
Οι Δημοτικές Επιτροπές Παιδείας σπανίως συνεδριάζουν και λογοδοτούν. Πολλές Δημοτικές αρχές απαξιούν να δώσουν λογαριασμό, όταν οι Σύλλογοι Γονέων δεν πιέζουν.
Οι κατανομές δεν γίνονται στην ώρα τους, τα ποσά δεν μοιράζονται με ενιαία και δίκαια κριτήρια, σε κάποιες περιπτώσεις παρακρατούνται ποσά και είναι άγνωστο που διατίθενται.
Πολλοί Διευθυντές σχολείων κρατούν παθητική στάση απέναντι στην πολιτική θέση των Δημάρχων. Ένας αριθμός Διευθυντών θεωρεί καθήκον του να καταθέτει στην τράπεζα τα χρήματα και να φορτώνει τις ανάγκες στους γονείς. Αυτό ενισχύεται ακόμα περισσότερο με την αξιολόγηση του διευθυντή ως καλού «διαχειριστή». Για να αντισταθμίσουν το οικονομικό έλλειμμα ζητούν από τους γονείς να πληρώνουν από το υστέρημά τους για τις ανάγκες λειτουργίας του σχολείου.
Αυτό μπορεί και πρέπει να λυθεί αν οι Ενώσεις παρακολουθούν πιέζουν και διεκδικούν τα κονδύλια, να γνωρίζουν τις κατανομές κονδυλίων για κάθε σχολείο και ταυτόχρονα ενημερώνουν τους Συλλόγους σε μηνιαία βάση για το τι γίνεται.
Εδώ πρέπει να σταθούμε στις ευθύνες όλων των προηγούμενων Κυβερνήσεων, αλλά και της σημερινής, όπου με βάσει των Καλλικράτη τα σχολεία δόθηκαν στους Δήμους χωρίς τα αντίστοιχα κονδύλια καθώς επίσης και τις ευθύνες των Δήμων που δεν διεκδικούν από το κεντρικό προϋπολογισμό και την περιφέρεια τα αντίστοιχα κονδύλια βάσει των αναγκών στην σχολική κοινότητα. Με αυτό το τρόπο καλύπτουν και ενισχύουν την πολιτική της υποχρηματοδότησης της δημόσιας εκπαίδευσης κάθε Κυβέρνησης.
Χρειάζεται όλα τα παραπάνω να τα κουβεντιάζουν οι Ενώσεις και να γίνονται αντικείμενο συζήτησης σε συλλογικό επίπεδο – και όχι μόνο του το ΔΣ κάθε Συλλόγου. Να διοργανωθεί σύσκεψη με το συγκεκριμένο θέμα σε κάθε Ένωση με τα ΔΣ των Συλλόγων της και τους αντιπροσώπους. Πολύ καλύτερα ακόμη να επιμείνουμε στη συνεργασία με τα 15μελή Μαθητικά Συμβούλια για τον από κοινού συντονισμό για τα οξυμένα θέματα που αντιμετωπίζουν οι μαθητές.
Μια τέτοια δράση των Συλλόγων Γονέων, σε συνδυασμό με μικρές ή μεγάλες κατακτήσεις, πέρα από το γεγονός ότι μέσα από τη συμμετοχή ένας σεβαστός αριθμός γονιών αντιλαμβάνεται την αξία του συλλογικού αγώνα και ότι «οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δεν δόθηκαν ποτέ», αφήνει μια παρακαταθήκη και για τα παιδιά μας αφού έτσι τους δίνουμε το παράδειγμα της διεκδίκησης, το παράδειγμα να μη μένουν θεατές σε αυτό που τους συμβαίνει, να βγαίνουν μπροστά, να προσπαθούν καθημερινά να αλλάξουν τη ζωή τους. Και φυσικά με αυτόν τον τρόπο καλλιεργείται και σε γονείς και μαθητές η συλλογική δράση απέναντι στον ατομισμό που προωθείται από την κυρίαρχη αντίληψη.
Γιατί, για μας, ο γονιός που συμμετέχει στα όργανα των γονιών είναι ούτως ή άλλως «εθελοντής», αφού κανείς δεν του επέβαλε να συμμετέχει στα κοινά, παρά μόνο η συνείδησή του, η ευθύνη απέναντι στα παιδιά του και στα παιδιά της λαϊκής οικογένειας συνολικά και που ξέρει ότι το δικαίωμα στη μόρφωση, στην Εκπαίδευση για τα παιδιά του βρίσκεται στο στόχαστρο όλων των κυβερνήσεων λόγω της συνεχιζόμενης εμπορευματοποίησής της.
Όλα αυτά έχουμε ανάγκη εμείς και τα παιδιά μας. Είναι εφικτά και ρεαλιστικά. Γιατί είναι οι ανάγκες μας στο 21ο αιώνα. Μπορούν όμως να γίνουν μόνο αν γίνουν υπόθεση στην διεκδίκησή και στο αγώνα μας, άλλος δρόμος για την λύση τους δεν υπάρχει.
Σε αυτό τον αγώνα τα Διοικητικά Συμβούλια των σχολείων, τα Διοικητικά Συμβούλια των Ενώσεων, το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας θα πρέπει το επόμενο διάστημα να δώσουν όλες τους δυνάμεις .
